Volgen wat je roept.
Ik voel de laag waar die op wijst, maar ik ga er toch niet echt lekker op.
Denk je dat die berg stront die de paarden dagelijks produceren is wat mij roept? XD
Haha, echt niet.
En dat ik die moeiteloos opschep?
My back doesn’t think so!
Volgen wat je roept klinkt mooi, maar impliceert voor mij nog een zoeken. Je hebt te volgen, maar wat dan? Dan wordt het al snel weer een vraag, hup naar het hoofd, of een opdracht om te vervullen en me lekker mee te identifeceren.
En die stront, die doe ik soms mokkend als een klein kind. Want mijn ego is een verwend nest, is ze nou eenmaal, niks aan te doen. Enig kind, het moet graag gaan zoals ze wil, en het moet zeker niet teveel moeite kosten. Ze wil liever sipping on the cocktails aan een zwembad liggen en druiven gevoerd worden door handsome men met gespierde bovenarmen ;)
Vaak is ze op zoek naar korte termijn bevrediging. She loves it, daar gaat ze superlekker op. Eindeloos scrollen op social media is er één van. Op zoek naar mooie woorden. Want als ze mooie woorden in zich opneemt heeft het in ieder geval nog betekenis. Ofzo.
Maar steeds vaker kan ik om haar lachen, is ze mijn amusante gekke vriendinnetje en niet meer mijn sta in de weg.
Vroeger was zij leidend, nu is ze er gewoon.
Steek ik haar soms in mooie kleren en gaan we samen uit, genietend van de aandacht. Heerlijk
En de paarden, dat is waar ik heb te zijn.
Geen mooie sessies, daar kom ik nog niet eens aan toe, gewoon, ademen en scheppen, ademen en scheppen, voelen hoe het onmogelijk voor ze is om hun plek niet te nemen, en dat ik daar onderdeel van ben, van de kudde.
Wat is dat toch fijn. De wijsheid van de Kudde.
Steeds opnieuw kijken en voelen.
To breath with the horses, to dance with the horses.
Ja, de paarden, is waar ik heb te zijn.