Ik besta , want ik vul de leegte.
Dit stuk wil geschreven worden. Voor alle leegtes die gevoeld worden, voor alle mensen die de leegtes vullen, bewust en onbewust.
Ik schrijf dit stuk vanuit het ik- perspectief, maar het gaat over iedereen. Ik weet nog niet helemaal hoe ik het diepgevoelde ga verwoorden, maar ik laat het maar komen. Mijn moeder werd geboren in de hongerwinter. Een ondervoed baby’tje. Als ik het me goed herinner van de verhalen fietste haar vader ( of broer) dagelijks op lekke banden vele kilometers om aan melk te komen. Borstvoeding had moeder zelf niet genoeg, iedereen had een tekort aan voedsel. Leegte. Mijn moeder heeft het ook snel koud. Haar wortels reiken niet diep in de aarde, haar band met haar ouders omschrijft ze als streng en niet vastgehouden.
Mijn vader was de zoon van een man die zich emotioneel niet kon verbinden met zijn gezin en moeder vond dit zwaar om te dragen en werd meerdere keren in mijn vaders jeugd opgenomen. Leegte (Uit het boek over mijn vader leven: de triomf van het tekenen)
Mijn beide ouders hadden grote moeite zich in een liefdesrelatie te kunnen geven. Mijn vader was niet vrij, want hij was als oudste op de plek van zijn afwezige vader gaan staan, naast moeder. Mijn moeder was niet in staat zich op een diepe manier te verbinden met anderen, want ze voelde zich afgestoten door haar ouders toen ze het geloof de rug toekeerde en kon ( of wilde) haar ouders niet vergeven en achter zich zetten.
Op het moment dat ik verwekt werd, koos mijn ziel voor het voelen en aankijken van de Leegte. ( nu ik dit schrijf staan mijn paarden ontzettend met elkaar te groomen en knuffelen, wat ze zelden doen op dit tijdstip) Ik heb mijn leven gewijd aan het opvullen van Leegte. Vorige week na een sessie van het innerlijk kind zag ik het, als een bliksemstraal schoot het binnen en klikte op zijn plek, als een film werd alles afgespeeld. Waarom ik zo vaak mensen wil ‘ redden’ . Waarom ik grenzeloos energie weg gaf. De Leegte vullen werd een verslaving. Bestaansrecht. Het gaf me waarde. Door mijn moeder was ik immers beloond door haar leegte op te vullen. Ik voelde me gezien. Belangrijk. Ik deel dit omdat ik vermoed dat er meer kinderen (inmiddels volwassen) zijn die leegtes vullen. Ik deel dit omdat het als essentieel onderdeel van heling voelt om te erkennen dat je een leegte vult. En dat is oké. Het goede nieuws? Het hoeft niet meer. Ik ben volwassen en ik heb het gezien en gezegd : Dankjewel Violet, voor alles wat je gevuld hebt en voor wat het je opleverde. Het hoeft niet meer. Ik besta, want ik ben.