Van de week had ik een prachtig telefoongesprek met mijn moeder. Mijn dappere moeder die mij met zoveel toewijding grootgebracht heeft. Hoe we erop kwamen weet ik niet meer, maar het ging over wat ze graag zou willen als ze heenging. Hier hadden we nog nooit zo open over gesproken. Toen mijn moeder vanuit haar hart uitsprak hoe vreugdevol ze haar leven ervaren heeft en hoeveel plezier ze heeft gemaakt en hoeveel kansen gepakt, voelde ik een innerlijke verschuiving van het meisje die toch altijd nog het gevoel had dat ze voor haar moeder moest zorgen, naar volwassen vrouw die haar taak had volbracht. Het was een diepe en ware bevrijding. Ook mijn moeder voelde het. Dat het goed is. Dat ik het leven en de dood kan dragen. Dat ze de tijd die haar rest vrij kan doorbrengen en niet meer voor mij hoéft , maar wel mag zorgen, als dat passend voelt van beide kanten. Na veertig jaar ben ik afgedaald. Zij is mijn moeder, ik ben de dochter. Nu kan ik gaan en volledig kiezen voor wat mij roept, het volgen. Dankjewel mama. En zij? Als de tijd rijp is wil ze samen met ons en de kinderen haar kartonnen kist beschilderen, ze wil champagne en kroketten en ze wil graag te ruste gelegd worden met een uitleiding van de paarden. Ik buig. Diep, voor haar. Zij die het Licht kiest en het leven wil vieren. Amen. (Belangrijke toevoeging: Als dit proces werkelijk voor de deur staat, zal dit waarschijnlijk zorgen voor een diep pijnlijk en verscheurend rouwproces. Bovenstaande is niet bedoeld als verheerlijking, wel als een innerlijk wijzen op een beweging.)
